“Door de klimaatverandering wordt in mijn land de dreiging groter dat de zee over het land stroomt. In Celleno is het net andersom: daar wordt door de klimaatverandering de dreiging groter dat het land in de zee stroomt…“
Als ik met Google Earth boven Celleno zweef dan zie ik rechts van Celleno een klein lichtblauw vlakje; het zwembad van CAM. Vervolgens zie ik onderaan de steile hellingen de donkere strengen van bomen die langs beken staan. Ze zijn niet echt zichtbaar zo onder het loof van de bomen maar zij zijn wel de makers van dit steile reliëf landschap.
Op het moment ben ik erg bezig met de stroomgebieden van beken die het landschap bepalen. Als kunstenaar werk ik graag met geografische gegevens; hoe is het landschap gevormd en hoe vormt het landschap de mensen? Ik ben nu aan het uitzoeken waar de beken en stromen in Celleno lopen. Hoe ze in het verleden stroomden en wat de consequenties van de klimaatsverandering voor dit gebied kunnen zijn. Ik heb er een tekening en een aantal aquarellen van gemaakt die ik op Incontro 2020 ga laten zien.
Het stroomgebied van de beken rond Celleno bij natte en droge periodes.
In het Italiaans worden kleine beken sloten genoemd zoals bij ons de kleine kanalen sloten genoemd worden. Mooi is te zien dat het patroon van de sloten in Celleno en van die in mijn omgeving nogal verschillen.
De twee soorten slootpatronen in verhouding afgebeeld
Er zijn eigenlijk twee beken of stroompjes, die rondom het dorp lopen dan bij elkaar komen en met andere stromen samen later in de Tiber uitmonden. Ik hoorde dat er ook nog watervallen in de omgeving te vinden zijn. Veel mensen hebben geen idee waar al die beken lopen, omdat ze vaak ook nauwelijks zichtbaar zijn.
In 2009 zijn teja, mijn vrouw, en ik vooral op ontdekkingstocht geweest vanuit CAM. We hebben veel gewandeld in het coulisselandschap. Als ik in het huis op die schuine kant van de helling was, voelde ik me als een kapitein op het schip van CAM. De wisselende luchten en belichting veranderen het landschap telkens zo, dat het als het ware heel langzaam aan ons voorbij trok. Iedere ochtend was het de vraag: wat is er vandaag zichtbaar en wat gaat er nu weer gebeuren?
Het is daar net alsof iedereen op zijn eigen bergje zit, niet zover van elkaar – de geluiden vertellen je dat je niet ver van elkaar af bent – maar als je dan naar elkaar toegaat is het een heel eind lopen. Dat geldt ook voor de dorpen in de verte. Het zijn eigenlijk allemaal eilandjes van tufsteen.
Toen ik in 1978 afgestudeerd was aan de kunstacademie heb ik een reisbeurs gekregen om naar Italie te gaan. Ik heb 7 maanden in Siena gewoond en ben met de trein de hele kust van Italie langs gereisd. Het viel me op dat er altijd parken zijn tussen de zee en het dorp of het stadje aan de zee. Ik maakte plattegronden van die parken. Net zoals ik later plattegronden van de duinen in Zeeland maakte en nu plattegronden van beken maak. De beek leidt je door het landschap en uiteindelijk wordt het een soort persoonlijkheid.
Tijdens Incontro 2020 laat ik waarschijnlijk een film zien over mijn onderzoek naar het stroomgebied van de beken in Celleno, dat in 2009 begon. Als beeldend kunstenaar geef ik mijn onderzoek voornamelijk in beeld weer. Ik zal ook wat kunstenaarsboeken meenemen die ik in Celleno maakte van o.a. de vormen waarin de schapen zich verplaatsen op de hellingen tegenover CAM, de schaduwen die samen met hun olijfbomen grillige vormen zijn en de neerslag van mijn zweten door van de heuvels op en af te rennen.
Het is Work in Progress met nog veel open vragen. Heel graag kom ik in contact met mensen die me meer kunnen vertellen over het stroomgebied van de beken. Ik ben van plan weer een AIRverblijf aan te vragen in CAM om verder onderzoek te doen, te ontdekken en het landschap fysiek te ervaren. En ik vraag iedereen die er wat meer over weet (namen van beken en paden van vroeger en van nu, verbindingen tussen dorpen) naar de tentoonstelling te komen en verheug me op die ontmoetingen.
.
Incontro 2022 