Dagboekfragmenten Henny Schrijver Celleno 2012
15 maart :
Het uitzicht uit het keukenraam is een Bonnard schilderij,
en vanaf het terras is het een Hokusai.
Hokusai `s morgens vroeg , Bonnard om 11 uur.
16 maart
Vandaag was ook Ben een deel van een Bonnard schilderij .
Op lichtblauw begonnen aan een heel voorzichtig landschap.
Moest denken aan achtergrondlandschappen van renaissance schilderijen.
18 maart
Vanmorgen even Casper David Friedrich. Door wolkenvorming en mistlaagjes, die
stralend wit worden , ontstond er een nieuwe rij bergen.
20 maart
De kleuren die niet maakbaar blijken, benader ik. En dan nog maar hopen op
transparante overschilderingen. Denk ook aan onderschildering scarlet lake .
Zien wat het groen dan doet. Vandaag het groen nog een beetje laf over het bruin.
Nu nog licht erin.
25 maart
Er is altijd wel een paradijstuin te vinden. En in de lente hier in Celleno, zie ik er vele.
29 maart
Wandeling met Ben. We gaan steeds dezelfde weg. Van het huis naar het oude dorp. De
weg loopt steil naar boven/naar beneden. Het is een Himalajaweg. Langzaam lopend,
steeds is er meer of iets anders te zien. Een verlaten stukje grond met wat iele boompjes
in bloei. Het roze , zo sporadisch en daardoor kostbaar, tegen de achtergrond van
omringende kale bomen.
Ben wijst me. Er staat ook nog een stoeltje tegen de stam. Over de onderste tak hangt
een bosje touw. Ben zegt: ‘Iemand wilde zich daar zeker ophangen , maar het is niet
gelukt.’
Dood en leven.
Wat is Ben toch een Boeddhist.
29 maart
Dood en leven. La Primavera. De vreugde van al het nieuwe leven. Van het in leven zijn.
Van het veranderen, het verder gaan, verder naar de dood. En dat noch het een, noch het
ander, statisch is. Een voortdurend zijn.
De stilte van het gebeuren.
30 maart
Het terugvinden van de kerken in Tarquinia. Het komen door de poort. En dan plotseling
oog in oog staan met de hoogste toren. Ernaast de mooiste kerk en Ben.
Ben staat daar, onder aan de toren en is heel klein, maar hij is ook het centrum.
Dat hij me hier bracht!
Dat hij me hier terugbracht.
Omdat hij er van houdt en ik hou er van.
1 april
De deur van de kerk is niet op slot. We komen binnen en op de drempel is zo’n mooi
stukje mozaïek. Al genoeg voor een hele dag.
Maar dan ligt de kerk vol met de prachtigste mozaïeken . Het is één groot tapijt.
Marmerpatronen in een grote eenheid ontstaan.
Voor mij, na de paradijstuinen, een betekenisvolle vondst.
Als inspiratie. Als integratie van de marmers. Integratie van toen en nu.
En dan heeft Ben ook nog zo ́n mooie foto van me gemaakt.
Ik loop op het tapijt. Ik loop op schoonheid in het licht.
Incontro 2022 