Interview met Frank van Driel

Op de dag dat wij in Celleno aankwamen, bleek er een festival aan de gang te zijn. Een bijna te groot festival… er waren 3000 bezoekers in plaats van de 1000 die men verwacht had. De routebeschrijving, met zoveel zorg samengesteld uit foto’s met aanwijzingen, bleek niet bruikbaar. Vanuit diverse toegangswegen probeerden we Casa Amenta Maria te bereiken maar elke keer strandden we tot vlak aan het oude dorp. Inmiddels was het schemerdonker en spraken we Rosella aan die snel begreep dat wij CAM niet zomaar zouden kunnen vinden. Haar zoon springt in de auto en rijdt ons voor. Vanaf het eerste moment zijn we geraakt door de vriendelijke en behulpzame bewoners van het dorp. 

De volgende ochtend bezochten we de bar San Rocco/Andrea voor een kop koffie en wat te eten, maar er was niets meer, alles was op. 

Yolande, mijn vriendin, was de eerste week meegekomen. Thuis had ik wel het een en ander moeten regelen: het was een drukke periode waarvan mijn oudste dochter Guusje (18) in Australië was, Cato (17) zeer druk aan het leren was op het Stedelijk Gymnasium en Teun  (13) net op de middelbare school was begonnen. Door mijn 50% co-ouderschap zijn mijn kinderen alle oneven weken bij mij. Het was dus best moeilijk om voor een wat langere periode weg te gaan.

De Volvo 240 station wagon was tot de nok toe gevuld: Lampen, statieven, twee camerasystemen, kleinbeeld en middenformaat, een aantal voorwerpen en wat kleden. En verder ook nog wat spullen die ik wilde gebruiken als ‘props’ bij het maken van de naaktfoto’s. Ik had al wat afspraken gemaakt met modellen. Een model zou uit Nederland komen. Een ander uit Rome. Ik was vrolijk want dit was een kans om in een nieuwe omgeving in zes weken totaal onbevangen nieuw werk te kunnen maken.

En ik heb in CAM ongelooflijk goed kunnen werken. Elke dag werd ik ongeveer 15 minuten voor zonsopgang wakker gemaakt door de kudde schapen die luid mekkerend en rinkelend langs het huis liepen. Dan snelde ik mijn bed uit om van het uitzicht te genieten en de eerste zonnestralen op te vangen. Snel maakte ik dan een koffietje zoals ik dat thuis ook doe.

Het landschap is zo indrukwekkend mooi en anders dan wat ik gewend ben. Vaak verdwaalde ik met opzet, met de radio (Subasio) luid aan, heerlijk meezingend en een ongelofelijk sterk gevoel te leven en verbonden te zijn met alles en iedereen.

Ook de cultuurhistorische achtergrond van deze regio deed me enorm goed. Er is zoveel moois en zoveel historie. Letterlijk bovenop elkaar gestapeld. Zoals Celleno Vecchia. En de mensen zijn zo hartelijk. Het is een kleine, pure, hechte dorpsgemeenschap, mannen op het muurtje tijdens de middagpauze… De bar San Rocco en Andrea waren een soort basis voor me. Ik zat daar sowieso vaak te werken, en voor te bereiden. Van daaruit heb ik een aantal ‘locals’ ontmoet.

Ik wilde naaktfoto’s en stillevens gaan maken. Ik gebruik nooit Photoshop dus is het licht ter plekke uiterst belangrijk. Voor de naakten waren de locaties van belang. En het tijdstip dat ik daar kon werken, qua licht etcetera. De eerste week heb ik samen met Yolande gezocht naar locaties voor de serie naakten. Buiten vonden we geschikte plekken maar ook in het huis Casa Amenta Maria, waar de zitkamer met het raam als daglichtvenster perfect heeft gewerkt. En mij in zekere zin ook gedwongen heeft om op een goed voorbereide manier te werk te gaan. Ik kon daar gezien de lichtomstandigheden werken van 08.30 – 11.30 of bij bewolkt weer iets langer. Ik heb twee naakten gemaakt binnen in het huis in CAM en enkele van de naakten op het pad vanaf het huis naar de beek beneden.

Ik legde contacten om voorwerpen voor de stillevens te lenen en enkele voorwerpen heb ik gekocht. De kleuren van het landschap en van de huizen inspireerden me. Daarvan heb ik bij Bonucci verf van laten mengen. Met deze verf heb ik een groot doek beschilderd. Na het aanbrengen van de tweede laag heb ik de natte verf eigen en één gemaakt met mijn omgeving. Terwijl het nog nat was heb ik het geschilderde doek op het pad gelegd waar de schapen lopen en daar heb ik een aantal keren overheen gelopen met blote voeten. Hierdoor zat er aarde, klei en schapenpoep op. Nadat ik het weer heb omgedraaid heb ik er nog krijt van de dichtbijgelegen rotsen op gesmeerd.

Voor de stillevens ben ik naar een aantal musea geweest om een indruk te krijgen in met name de Etruskische kunst en periode. Via een van mijn zwerftochten kwam ik in contact met Tuijla Weigel een van origine Finse dame, werkzaam in Castello Costaguti in Roccalvecce. Ik liet haar enkele van mijn A-5 kaarten zien en wat bleek, ze was totaal fan van stillevens. Zij bracht me in contact met Giovangiorgio Afan de Rivera Costaguti. Ook enthousiast over mijn werk gaf hij me toestemming om in het kasteel zowel naakten als stillevens te maken.

De gehele serie Tabula Rasa Italia is gemaakt in het huis CAM, de serie Nuovi Amici tot nu toe alleen in Castello Roccalvecce. Deze serie wacht nog op uitbreiding. Dit zal hoop ik lukken tijdens een volgende AIR periode in Celleno. Tegenover San Rocco woont een familie waarvan ik met behulp van het jongste kleinkind als tolk/vertaler met de pater familias oud jurist/ nu kunstenaar heb gesproken. Ook in dit huis met zijn bijzondere verhalen verbonden aan kunstwerken en objecten. Het is mijn wens om er nog een keer terug te keren.

Het was geweldig om in Celleno te kunnen werken. Een ongelofelijk rijke, warme en bijzondere ervaring. De kleuren van Italië zijn voor mij oker, oranje en ‘rood’, de kleur van mijn achtergrond die het huidige Italie voor mij representeert. Mijn lievelingskleur is vermiljoen, een soort oranje-rood wat op de een of andere manier symbool staat voor de pracht en de praal van het Italië van weleer.

Ik zou de mensen in Celleno wel willen waarschuwen dat ze de balans weten te behouden tussen hun authenticiteit en het toerisme waar ze zo vurig op hopen. Maar vooral zou ik ze willen bedanken voor hun hulpvaardigheid bij het realiseren van enkele werken en voor de vriendschappen die ik daar heb mogen opbouwen. Ik kijk er ongelofelijk naar uit om weer terug te keren. Misschien zouden de bewoners van Celleno alvast na willen denken over wie er nog speciale voorwerpen heeft met een bijzonder verhaal die ik zou mogen lenen voor een volgende serie stillevens.

Nog nooit heb ik zo’n waardevolle, energieke en productieve periode meegemaakt! Dit smaakt absoluut naar meer. In Celleno stroomde de energie als nooit tevoren en was er een onuitputtelijke drang tot creëren, en met succes. Er heeft zich een complete serie stillevens gevormd, genaamd Tabula Rasa. Deze titel is ontstaan omdat ik in Celleno aankwam zonder de relaties en de kennis die ik normaal gesproken nodig heb om te kunnen oogsten. Het lenen van voorwerpen ging soms wat stroef omdat ik de taal onvoldoende beheers. Maar uiteindelijk ben ik heel blij met het resultaat.

O ja, verder ben ik nog steeds op zoek naar een goed geprepareerd exemplaar van een stekelvarken!